Vind je kracht, verhaal van Wim

Gepubliceerd op 5-04-2016

Dag mensen, ik ben Wim Staal, ben 59 jaar en ben getrouwd met Elly, heb 2 kinderen zoon Maarten en dochter Marjolein. Ik heb 32 jaar gewerkt als assistent inkoper, bouwkundig tekenaar, werkvoorbereider en calculator bij diverse bouwbedrijven. Zo had ik een druk en interessant leven opgebouwd met mijn passie deed ik mijn werk en ik heb dan ook verschrikkelijk veel en mooie grote bouwprojecten gemaakt.

Op 10 maart 2006 heb ik een CVA gekregen en sloeg mijn noodlot toe en toen in enkele seconden lag heel mijn leven overhoop of in duigen. Heb 5 jaar moeten ploeteren en zwoegen, vallen en weer opstaan, bloed, zweet en tranen heeft het mijn gekost. Door mijn onophoudelijke wilskracht en doorzettingsvermogen ben ik uit mijn rolstoel gekomen. Het is voor mijzelf, voor mijn vrouw en mijn kinderen een traumatische ervaring geweest. Liefst 6,5 maand hen ik in een rolstoel gezeten, was ik ongeveer 75 % van mijn spraak kwijt. Heel mijn hoofd stond op exploderen en ook ben ik in een depressie terecht gekomen.

Nu is het al 10 jaar geleden en was 10 maart 2016 een herinneringsdag geworden, dit was absoluut geen verjaardag lotgenoten. Een periode om nooit meer te vergeten, een periode te werken aan mezelf en dit was géén egoïsme beste vrienden en vriendinnen.

Ik heb een nieuw leven opgebouwd toen ik naar de molen "Nieuw Leven" ging kijken en daar vrijwilliger molenaar Piet Janssen op mijn pad tegen kwam. Ik heb met hem een tijdlang gewerkt op de zaterdagochtend. De molen ook ingericht als een klein museumpje met diverse foto's van diverse type molens. Ik kon geen molenaar meer worden omdat ik te beperkt was in het lopen, steile trappen lopen en in mijn rechterhand de kracht en motoriek kwijt was. Hij zei dat ik zijn baantje als vrijwilliger op de boerderij wel kon gaan overnemen. Zodoende ben ik nu al aan mijn 6e jaar als vrijwilliger en ongediplomeerd dierenverzorger en tuinman geworden bij het NME.centrum en kinderboerderij Elzenhoek in Oss.

Ook vroeg Harold Mazen, die ik had leren kennen in het revalidatiecentrum de Tolbrug in Den Bosch of ik wilde instromen in de werkgroep van ons NAH4US caféke en ook dat pad ging ik volgen. Nu 5 jaar later is het Stichting NAH4US geworden waarin ik ook in het bestuur zit. Een ontspannen café in een gemoedelijke sfeer waar onze lotgenoten kunnen ontspannen, zonder harde muziek, zonder flitsende lichten, zonder al te veel lawaai of herrie. Onze gasten hoeven niet uit te leggen wat zoiets als beperkingen van Niet Aangeboren Hersenletsel inhoud. Ze zijn gezellig onder de mensen, doen we allerlei activiteiten met zomaar wat spelletjes, kaarten, sjoelen, rummikub, bingo en een quiz. Maar ook workshops in eigen beheer met onze eigen vrijwilligers.

Het is zo mooi al die mensen, onze lotgenoten met hun partners of met eventueel hun kinderen wat ontspanning te geven. Gewoon en gezellig ook met koffie of thee, een biertje te vatten en wat te babbelen. Een schot in de roos en een geweldig leuke ontspanning waar wij allen trots op zijn. De gemeente Oss geeft hiervoor een subsidie uit de WMO. Diverse zorginstellingen zoals MEE Uden, Brabantzorg, Pantein, Pluryn, SWZ, en de Tolbrug denken met ons MEE. Ook hierin zitten José en ik als ervaringsdeskundige in de werkgroep van het informatief café Brein Oss- Uden-Veghel.

Al met al heb ik en mijn naaste vrijwilligers een nieuw leven opgebouwd en wij zien met gepaste trots onze toekomst positief en met veel minder stress situaties tegemoet. Beste en lieve lotgenoten, dit is mijn verhaal en tot een volgende keer maar weer. Groetjes, het allerbeste, toi toi toi en houdoe van Wim Staal.

Zie hiervoor onze website: www.nah4us.nl